Grand Piano – Κριτική ταινίας

[line]

Διάρκεια: 90′

Πρωταγωνιστούν: Elijah Wood, John Cusack, Kerry Bishe, κ.α.

Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία ενός μεγάλου πιανίστα που φοβάται να παίξει σε μεγάλο κοινό, ανακαλύπτει ένα μήνυμα κρυμμένο στην παρτιτούρα που μπορεί να του στοιχίσει τη ζωή.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2,5 / 5

Τα θρίλερ δωματίου ή σε μικρό χώρο, εφ’ όσον δουλευτούν καλά μπορεί να γίνουν εξαιρετικά αποτελεσματικά. Πριν μια τριετία είχαμε το εξαιρετικό Buried, που εξελισσόταν για 90 λεπτά σε ένα φέρετρο και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη του την διάρκεια. Πιο παλιά ήταν το Phone Booth με τον Colin Farell “κολλημένο” σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο με ένα σκοπευτή να τον σημαδεύει.

Τα δυο παραπάνω παραδείγματα ήταν από τα πολύ θετικά πρόσφατα εγχειρήματα. Επειδή έχει γίνει τρελό κλισέ η φράση “ο Χίτσκοκ θα έκανε “παπάδες” με τέτοια ιδέα” και επειδή Χίτσκοκ δεν υπάρχει και δεν θα ξαναυπάρξει, ας πορευτούμε με αυτά που έχουμε.

Ο Ισπανός σκηνοθέτης Eugenio Mira, είναι εμφανές ότι παρά το Αμερικάνικο καστ που έχει, προσπαθεί να δώσει έναν Ευρωπαϊκό “αέρα” στην ιδέα του με ωραία πλάνα και κάποιες ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες, άσχετα αν στο τέλος καταλήγει δυστυχώς Αμερικανιά. Η ταινία ξεκινάει με την κάμερα σχεδόν καρφωμένη στον πρωταγωνιστή Elijah Wood, αποκωδικοποιώντας τις αντιδράσεις του πριν το μεγάλο ρεσιτάλ της ζωής του και μη γνωρίζοντας τι τον περιμένει.

H πρώτη μια ώρα είναι εξαιρετικά δομημένη, με την αίθουσα να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Ο Wood με τον Cusack έχουν εξαιρετική χημεία, παρόλο που δεν έρχονται ποτέ σε κοντινή απόσταση. Μερικά τρικ τα οποία δημιουργούνται λόγω τεχνολογίας, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και κρατάνε το ενδιαφέρον σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ενώ όλα δείχνουν ότι θα πάμε σε ένα απροσδόκητο φινάλε, το τελευταίο ημίωρο δυστυχώς αρχίζουν και κάνουν την εμφάνιση τους τα συνηθισμένα κλισέ. Η διαφορά στις ταινίες που είπαμε και κυρίως στο Buried ήταν το εντυπωσιακό φινάλε του.

Δεν θα κάνω κανένα spoiler φυσικά, εδώ όμως, η ταινία ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και το καλά δομημένο σενάριο και το κουμαντάρισμα της πλοκής διαλύονται μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς μεν να χαλάει τελείως την εικόνα της ταινίας, αλλά σίγουρα περιμέναμε κάτι καλύτερο με βάση την εξέλιξη της.

Είναι κρίμα να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον, για το μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας αλλά στο φινάλε να αλλοιώνεις την πολύ καλή εικόνα που έχεις δημιουργήσει. Είναι μεγάλο πρόβλημα πολλών σύγχρονων σκηνοθετών αυτό, καθότι υποπίπτουν σε συμβατικά ή ανέμπνευστα φινάλε και όχι σε ένα αντίστοιχο της δουλειάς που έχουν κάνει.

Για να συνοψίσουμε, το Grand Piano είναι ένα αξιοπρεπές θρίλερ, με περαιτέρω δυνατότητες που δεν αξιοποιούνται δυστυχώς. Βλέπεται με ενδιαφέρον ωστόσο δεν καταφέρνει να κάνει την διαφορά σε ένα είδος το οποίο αρνείται να παρατήσει τα κλισέ του.

[line]

[author title=”Cineramen” author_id=””]

[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]

[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]

[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]

[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]

[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]

[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]