[line]
Διάρκεια: 105′
Πρωταγωνιστούν: Oscar Isaac, Justin Timberlake, Karey Mulligan, κ.α.
Δεκαετία του 1960. Ο Λιούιν Ντέιβις είναι ένας σχετικά άγνωστος τραγουδιστής της κάντρι, που ζει με το μεροκάματο στη Νέα Υόρκη. Παίζει πλέον σόλο, αφού ο συνεργάτης του αυτοκτόνησε, κάτι που κάνει το μεροκάματο ακόμα πιο δύσκολο. Δεν μπορεί να κλείσει περιοδείες και οι δίσκοι του δεν πουλάνε. Οι δυσκολίες δεν θα σταματήσουν να έρχονται, μέχρι τη στιγμή που θα πετύχει να περάσει από οντισιόν από τον θρυλικό Μπαντ Γκρόσμαν. Θα αδράξει αυτή την ευκαιρία για να πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά ή θα είναι η ολική του παρακμή;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3,5 / 5
Αν είναι κάτι που ξέρουν να κάνουν εξαιρετικά οι Αδελφοί Κοέν είναι να δημιουργούν σουρεαλιστικά road trip, τα οποία έχουν την δική τους μαγεία. Είναι το ιδιαίτερο στυλ, το οποίο του έχει καθιερώσει τόσα χρόνια και σίγουρα η πετυχημένη συνταγή ακολουθείται και εδώ με μεγάλη (όχι απόλυτη) επιτυχία. Όπως λένε και στον αθλητισμό, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει.
Έτσι, λοιπόν το Inside Llewyn Davis είναι ένα οδοιπορικό ενός μοναχικού και ταλαντούχου τραγουδιστή της folk μουσικής στον δρόμο της καταξίωσης. Από το πρώτο πλάνο, που ο πρωταγωνιστής τραγουδάει σε ένα σκοτεινό και εντυπωσιακά σκηνοθετημένο μπαράκι και καταφέρνει να καθηλώσει τους ακροατές του (κρατήστε αυτή την σκηνή, γιατί θα χρειαστεί) μέχρι και την τελευταία σκηνή οι Coen είναι πιστοί στο πλάνο τους και σε καμία περίπτωση δεν “κοροϊδεύουν” τον θεατή.
Χιούμορ, καυστικές ατάκες και υπέροχα ερμηνευμένα τραγούδια (τα οποία δεν έχουν υποστεί καμία επεξεργασία και είναι αυθεντικά) συνθέτουν το μαγικό σκηνικό της καινούργιας ταινίας των δημιουργών μεγάλων επιτυχιών. Γεμάτη από αστείες σκηνές, μερικές κάπως μελαγχολικές (αλλά χωρίς να εκβιάζουν) και φυσικά ατελείωτους ενδιαφέροντες χαρακτήρες (φοβερός ο John Goodman, δεν αξιοποιείται αλλά δεν είναι και κακός ο Timberlake, συμπαθητική η Malligan και πολύ καλός ο Hedlund) καθιστούν την ταινία μια από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς χωρίς αμφισβήτηση, αν και να πώ την αλήθεια, περίμενα κάπως περισσότερα πράγματα βάση των όσων είχαν ακουστεί τόσο καιρό.
Eίναι μερικές σκηνές (ευτυχώς λίγες) που δεν βοηθούν την ταινία, ενώ το διφορούμενο τελευταίο δεκάλεπτο (προσωπικά το βρήκα έξυπνο) δίνει μεν την απαραίτητη τροφή για σκέψη, αλλά σε αφήνει από την άλλη με το παράπονο ότι είχε κάτι παραπάνω να προσφέρει στο θέμα της.
Σαφέστατα πάντως μιλάμε για μια από τις ταινίες της χρονιάς, που εν μέρει δικαιολογεί την φήμη της, όμως για κάποιες μικρές λεπτομέρειες κατά την άποψη μου μένει λίγο πίσω στην κούρσα για τα Όσκαρ. Πρόκειται πάντως για ακόμα μια μνημειώδη ταινία των Coen και σίγουρα βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον ασυζητητί.
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]