Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
Cineramen Rebranded Logo

Φανατικοί του κινηματογράφου με αγάπη για κριτικές, αφιερώματα και πρόσφατες ειδήσεις από το χώρο της μεγάλης και της μικρής οθόνης, αλλά και από τον κόσμο των videogames. 🎥🍿👾

ΑρχικήΤαινίεςΘρίλερPrisoners - Κριτική ταινίας

Prisoners – Κριτική ταινίας

Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 18 Average: 3.3]

 

Διάρκεια: 154′
Πρωταγωνιστούν: Hugh Jackman, Jake Gylenhall, Viola Davis, Paul Dano, Terrence Howard, κ.α.

Σε ένα προάστιο της Βοστώνης, δύο οικογένειες γιορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών. Οι γονείς βρίσκονται στα σαλόνι, τα παιδιά παίζουν. Προς το τέλος της ημέρας, τα παιδιά, δύο κοριτσάκια, εξαφανίζονται. Ένα οικογενειακό δράμα αρχίζει, μια επιχείρηση ανεύρεσης των δύο μικρών παιδιών τόσο από τον πατέρα του ενός όσο και από έναν γκάνγκστερ. Η αφήγηση εστιάζει στους γονείς του ενός κοριτσιού, σκιαγραφώντας λεπτομερειακά τον τρόπο που βιώνουν την εξαφάνιση της κόρης τους. Η μάνα, μην αντέχοντας τον πόνο της απώλειας, βρίσκει καταφύγιο σε χάπια αγχολυτικά ενώ ο πατέρας αναλαμβάνει από μόνος του να βρει τους ενόχους και να αποδώσει δικαιοσύνη, καθώς θεωρεί ότι η αστυνομία δεν κάνει σωστά το έργο της.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4 / 5

Υπάρχουν μερικές ταινίες που είναι προορισμένες για να καθηλώσουν τον θεατή και να τον στιγματίσουν. Το Prisoners όσο και αν δεν του φαινόταν, εξελίχθηκε αθόρυβα σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ερχόμενη με τρελό hype από την Αμερική έχοντας κατενθουσιάσει κοινό και κριτικούς (κάτι αρκετά δύσκολο ειδικά για το πρώτο έχοντας συνηθίσει σε “βολικές” blockbustεριές) το Prisoners ήρθε για να μείνει και να μνημονεύεται για χρόνια. Από το υποβλητικό πρώτο λεπτό μέχρι και το αγωνιώδες φινάλε (στο οποίο κατά κάποιο τρόπο επεξηγείται η πραγματική έννοια του Prisoners) ο Dennis Villeneuve (που είχε προκαλέσει σάλο με το εξαιρετικό Incendies πριν από 2 χρόνια) παραδίδει μαθήματα masterclass σκηνοθεσίας για το πως πρέπει να γυρίζονται τα σύγχρονα θρίλερ.

Τι να πρωτοεκθειάσεις για την συγκεκριμμένη ταινία που αποδεικνύεται μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων. Η ταινία καταρχήν, έχει μια εξαιρετική υποβλητική ατμόσφαιρα με ένα συνεχείς μουντές εικόνες και μια φοβερή Σκανδικαβική ψυχρή φωτογραφία στην οποία έχει κάνει πραγματικά τρομερή η δουλειά ο μέτρ του είδους Roger Deakins (έχοντας συμμετάσχει σε 70 πρωτοκλασάτες ταινίες ως cinematographer και director of photography).

Φυσικά σε αυτό συμβάλλει και η δυναμική και γεμάτη ένταση σκηνοθεσία του Dennis Villeneuve, πολλές σκηνές του οποίου θα έπρεπε να διδάσκονται σε σύγχρονα σεμινάρια. Έτσι φτιάχνεις ένα δυνατό και ατμοσφαιρικό θρίλερ και σαφέστατα έτσι ακριβώς μπορείς να αναπτύξεις τους ευάλωτους χαρακτήρες σου (οι οποίοι στα χέρια άλλου σκηνοθέτη μπορεί και να είχαν γίνει κλισέ ή γραφικοί) και να κάνεις τον θεατή να ταυτιστεί μαζί τους.

Κάθε πλάνο του σχεδιασμένο και ωραία σκηνοθετημένο, ενώη πλοκή ξετυλίγεται με εντυπωσιακό τρόπο και σε κρατάει καρφωμένο στην οθόνη σου και τα 154 λεπτά της ταινίας (εντάξει έχει ένα κάπως αχρείαστο 10-15λεπτο στην μέση, αλλά αυτό είναι ψεγάδι μπροστά στο εντυπωσιακό αποτέλεσμα).

Σημαντική συμβολή στο αποτέλεσμα έχουν και οι εξαιρετικές ερμηνείες, αρχής γενομένης από τον ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ Ηugh Jackman, ο οποίος σίγουρα δίνει ερμηνεία ζωής και θα ήταν άδικο (στην χειρότερη) να μην προταθεί για Όσκαρ, καθότι αξιοποιεί στο έπακρο το ταλέντο του σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν του γόη που τον έχουμε συνηθίσει (υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 σκηνές που δίνει ρεσιτάλ). Από κοντά και ο ανορθόδοξος ντετέκτιβ Jake Gylenhall, ο οποίος είναι στιβαρός και πειστικότατος σε ένα πολύ απαιτητικό ρόλο, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για έναν πολυτάλαντο ηθοποιό (ο τρόπος που χειρίζεται τα “τικ” του ήρωα του είναι αρκούντως αντιπροσωπευτικός του ταλέντου του). Οι δυο αυτοί superstar “τραβάνε το κουπί” σε ολόκληρη σχεδόν την ταινία, ωστόσο και οι δεύτεροι ρόλοι σε καμία περίπτωση δεν είναι αμελητέοι.

Oι Viola Davis, Terence Howard στον ρόλο του άλλου ζευγαριού είναι υπόγειοι και ίσως η φωνή της λογικής, η Maria Bello (γυναίκα του Jackman) έχει μερικά συγκλονιστικά ξεσπάσματα, ο Paul Dano είναι με την σειρά του καλός, ενώ η Μelissa Leo αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι είναι ηθοποιάρα. Ο Vulleneuve κατάφερε να κάνει ένα κράμα σκηνοθεσίας Fincher από την ατμόσφαιρα του Girl with the dragon tattoo και μερικών σκανδιναβικών “ψυχρών” παραγωγών, την σφιχτοδεμένη πλοκή του Zodiac, αλλά και το βάθος των χαρακτήρων των ταινιών του Clint Eastwood.

Γενικά, όλα λειτουργούν σχεδόν τέλεια στην ταινία που αποδεικνύεται ένα μίνι αριστούργημα, με την εκπληκτική καθοδήγηση του Villeneuve, την υπέροχη μελαγχολική ατμόσφαιρα, τις τρομερές ερμηνείες και το κερασάκι στην τούρτα είναι η η εξέλιξη στο τελευταίο εικοσάλεπτο, που βάζει σε σκέψεις τον θεατή τόσο λόγω των γεγονότων που διαδραματίζονται (ειδικά σε συνδυασμό με όλη την ταινία) αλλά κυρίως λόγω της πολύπλευρης σημασίας της λέξης Prisoners και τι διαστάσεις μπορεί να του δοθούν. To Prisoners είναι από αυτές τις ταινίες που σου μένουν για καιρό στο μυαλό και αποδεικνύει ότι το σινεμά δεν χρειάζεται φθηνούς εντυπωσιασμούς για να μας δώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έχουν κάνει να το αγαπήσουμε τόσα χρόνια.

[line]

 

 

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο
Νίκος Δρίβας
Νίκος Δρίβαςhttps://www.cineramen.gr
Δημιουργός και συντάκτης του Cineramen αλλά κυρίως φανατικός του σινεμά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΚΤΗ