Avatar – Κριτική ταινίας

[line]

[dropcap]O[/dropcap] Jake (Sam Worthington), ανάπηρος και ύστερα από 5 χρόνια στο ψυγείο, θα κληθεί να αντικαταστήσει τον νεκρό δίδυμο αδερφό του, σε μια επιστημονική αποστολή στον πλανήτη Pandora. Οι άνθρωποι έχουν βάλει στο μάτι τον φυσικό πλούτο του πλανήτη και πρώτα προσπάθησαν να ‘εξευγενίσουν’ τους ιθαγενείς, μαθαίνοντας τους τη γλώσσα και άλλα ‘βάρβαρα’ έθιμα. Όταν αποτυγχάνουν στρέφονται στην γνωστή συνταγή του βίαιου πολέμου. Τα ανθρωποειδή του πλανήτη είναι πολύ μεγαλύτερα από τους ανθρώπους, έχουν μπλε δέρμα και είναι εξαιρετικά ευκίνητα. Οι άνθρωποι παίρνουν DNA και μπλέκοντάς το με το δικό τους, δημιουργούν γενετικά υβρίδια που μοιάζουν με τους ιθαγενείς, τα Avatar. Μέσω ενός προγράμματος, η συνειδητή σκέψη τους μεταφέρεται μέσα στο υβρίδιο, που αποκτά ζωή, και έτσι μπορούν να κυκλοφορούν εύκολα στην εχθρική γι’ αυτούς ατμόσφαιρα της Pandora. Ο Jake είναι ο πρώτος στρατιώτης που θα μπει σ’ αυτό το πρόγραμμα, και οι καλοθελητές θα κοιτάξουν να το εκμεταλλευτούν, στέλνοντας τον κρυφά ως κατάσκοπο του τρόπου ζωής των Omaticaya. Θα καταφέρει να γίνει μέλος της κοινότητάς τους, μιας κοινότητας που θα τον μαγέψει και θα τον γεμίσει διλήμματα.

To υπερφιλόδοξο σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο Κάμερον για πάρα χρόνια, αποτυπώθηκε στην μεγάλη οθόνη, με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο. Κανείς δεν θα μπορέσει να πιστέψει αυτά που θα δεί σε αυτό το κομψοτέχνημα. Πραγματικά, άξιζε τα τόσα χρόνια προσμονής και ο θεατής αποζημιώνεται και με το παραπάνω.

Το Avatar είναι όχι απλά μια πολύ καλή περιπέτεια φαντασίας, αλλά ένα instant classic και μια ταινία που θα συζητιέται για χρόνια. Mια σινεφιλική εμπειρία, που δεν πρόκειται να ξεχάσει κανείς, με τη έννοια “κινηματογραφική εμπειρία”, να αποκτά τελείως διαφορετική διάσταση μετά το πέρας της συγκεκριμμένης ταινίας. Από τη στιγμή που κάποιος βάλει τα 3D γυαλιά μέχρι την στιγμή που θα τα βγάλει (εφ’ όσον τα συνηθίσει κιόλας), θα ζήσει μια μαγευτική εμπειρία που μόνο η αυθεντική (και όχι γυρισμένη μετά την ταινία) τρίτη διάσταση μπορεί να χαρίσει.

To στόρι εξαιρετικά πρωτότυπο και ικανότατο για να υποστηρίξει τα εκπληκτικά ειδικά εφέ, αν και ίσως κουράσει μερικούς μη μυημένους στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Βέβαια το στόρι δεν έχει και τεράστια σημασία στην συγκεκριμμένη και γενικότερα σε τέτοιου είδους ταινίες, καθότι όλα όσα εκτυλίσσονται στην ταινία είναι πέρα από κάθε φαντασία και ελκύουν όσο δεν φαντάζεται κανείς τον αμφιβληστροειδή. Αυτή η εικαστική πανδαισία, ξεκινά σαν άλλο «Matrix», εξελίσσεται σε «Tελευταίο των Mοϊκανών» και κορυφώνεται σε «Eξολοθρευτή» (του ίδιου του Kάμερον).

Ο Κάμερον, λοιπόν φτιάνει την δική του μυθολογία και συνεπαίρνει τον θεατή σε έναν κόσμο μαγευτικό και ονειρικό. Οι ηθοποιοί στέκονται επαξια στο ύψος τους. Ο Σάμ Γουόρθινγκτον εξελίσσεται σε καλό ηθοποιό δράσης, αρκεί να περιορίσει ταινίες όπως η Τιτανομαχία, η Σιγκούρνι Γουίβερ, είναι αξιόπιστη, ενώ την πάράσταση κλέβει ο Στίβεν Λάνγκ, ως πωρωμένος λοχίας. Και οι πιο δευτεροι ρόλοι, πάντως λειτουργούν άψογα.

Γενικά, ότι και να ειπωθεί για αυτή την ταινία αν δεν την δεί κάποιος, δεν μπορεί να φανταστεί με τι θα έρθει αντιμέτωπος. Πραγματικά, η ταινία είναι πολύ “γεμάτη” σε όλες τις απόψεις και αναμφίβολα ενα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, σε εικαστικό  και τεχνολογικό επίπεδο (χωρίς να υστερει σε μυθολογικό)  και αν μη τι άλλο μια ταινία που θα θυμόμαστε για δεκαετίες.

Διάρκεια: 166′

Πρωταγωνιστούν: Σάμ Γουόρθινγκτον, Zόε Σαλτάνα, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Σιγκούρνι Γουίβερ, κ.α.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  4 / 5

• Για να μην χάνετε τίποτα που έχει να κάνει με ταινίες και σειρές, ακολουθήστε μας και εδώ

[author title=”Title” author_id=””]

[share title=”Title” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]